Zartadak

Bizitzaren zartadak

nire gogoa astinduz,

zorigaitzaren ukabilak

muturrean kolpatuz,

amorruaren lerdea

ahotik irristatuz,

bihotzean ziztadak

sentitu izan ditut.

Ez naiz damutuko

aspaldiko bekatuez,

baina nire zigorra

sobera jasan nuen.

Nahi dudana zera da,

kate gehiagorik gabe,

aurki mundura atera

ta bizi betirako libre.

Zurrunbiloan barrena

erabat sarturik,

labirinto batean

galdurik nabil ni,

bizitza ziega honetan

ematera beharturik,

irteerarik ote dagoen

jakin gabe, atera ezinik.

Odola irakiten daukat

zainak lehertzeraino,

buruan zorabioa

oka egiteraino,

oihua eztarrian trabatua

kanpora noiz botako,

eskuak gogorki itxita

prest kolpea emateko.

Baina bat-bateko zartadak

burua zanpatu dit,

eta ustekabeko ziztadak

besoan zulatu dit.

Kartzelariari begira

amorruz eta gorrotoaz,

zurrunbilo zoro handian

berriz murgiltzen naiz,

betiko labirinto iluna

nondik, beharbada,

nire zorigaitzerako

inoiz irtengo ez dudan.